Таяқпен ұру - ежелгі заманнан бері белгілі дене жазалауының бір түрі. Ежелгі Египетте, Ежелгі Римде және Ежелгі Грецияда таяқшалар жазаланды. Таяқша жазасы Еуропада 19 ғасырдың соңына дейін, ал Ұлыбританияда 20 ғасырдың ортасына дейін кең таралды.
Нұсқаулық
1-қадам
Таяқшалар - бұл дене жазасы үшін қолданылған қайың, тал, орман және басқа бұталар мен ағаштардың өркендері. Кінәлі адамға көпшілік алдында жұқа серпімді және икемді шыбықтармен қамшы салынды. Уақыт өте келе таяқтарды жаза ретінде пайдалану жақсарғаны қызық: таяқшалар оларға үлкен серпімділік беру үшін тұзды суға мұқият сіңірілген.
2-қадам
Әрдайым таяқпен жазалау адамға қылмыстық құқық бұзушылық жасағаны үшін қолданылатын жаза түрлерінің бірі болды. Ерте заманнан бері ұсақ бұзақылық, қамауға қарсылық көрсету, ұсақ ұрлық және т.с.с. қылмыстық құқық бұзушылық болып саналғанын айта кеткен жөн. Шындығында, мұндай нәрсе үшін түрмеге бару өте қатыгез болар еді, бірақ адамды көпшілік алдында жазалау және оның абыройын түсіру ғибратты.
3-қадам
Шығыс елдерінде таяқпен ұру әлі де қолданылады. Бірақ мұнымен бәрі бірдей зардап шекпейді, тек әйелдер ғана зардап шегеді. Бұл жазаны қолданудың негізі ерге бағынбау және бағынбау т.б. Шыбықтармен қамшылау приходтық және жексенбілік мектептерде әлі де қолданылады. Осы оқу орындарына келген балалар да, онда жұмыс жасайтын ересектер де (әншілер, есепшілер) қамшыға алынады.
4-қадам
Приход мектептерінде таяқтармен жазалау қылмыстық құқық бұзушылықтар үшін емес, дәрменсіз балаға немесе ересек адамға қарсы линх ретінде қолданылатыны қызық. Бұл факт. Приходта олар батамен таяқшалармен ұра алады, мысалы, оқушылардың жүйелі кешігуіне. Бір қызығы, таяқшалармен қамшылау әдеттегідей болып саналады, дегенмен бұл қазіргі заманғы адамның көзіне жабайы көрінеді.
5-қадам
Венгрияда таяқпен ұру әлі күнге дейін белгілі бір тәртіп бұзғаны үшін ресми жаза болып табылады. Ежелгі уақыттан бастап, венгр помещиктері өздерінің крепостнойларына 25 кірпік тартуды өздерінің міндеті деп санады. Соңғысы бұл қимылды иесінің өз адамына деген үлкен ықыласы деп санады. Шаруа әйелдері аяусыз қамшы салудан аман қалған еркектерге ғашық болды, өйткені олар оларды нағыз батыр ретінде көрді. Ресейде таяқпен ұру 19 ғасырға дейін жалғасты. Содан кейін мырзалар бұл жазаны қоғамдық қорлауға айналдыру үшін бүкіл ауданды шақырып, өздерінің крепостнойларына қамшы салды. Шыбықпен ұрылған шаруалар бірде-бір дыбыс шығармауға тырысты.
6-қадам
Осы күнге дейін сақталған таяқшалармен қамшылау - қазіргі қоғамның нағыз жабайы қылығы. Адамгершілік пен әдептілік нормалары өзінше талап етеді: қазіргі заманғы адамды еңбекпен, жер аударумен, айыппұлмен, жалғыздықпен жазалауға болады, бірақ физикалық зорлық-зомбылық емес.
